Кенія, 2007 год
З 1965 па 1991 год у Кеніі дэ-факта існавала аднапартыйная сістэма. У 1991 годзе Канстытуцыю змянілі і ўвялі шматпартыйную палітычную сістэму. Палітычная апазіцыя спачатку была даволі слабай, і прэзідэнт Моі ў 1992 і 1997 гадах перамог на выбарах, якія характарызаваліся гвалтам. Прэзідэнт Моі належаў да племені календжынаў. У 2002 годзе апазіцыя аб’ядналася вакол былога віцэ-прэзідэнта Мваі Кібакі з племені кікую. Прэзідэнт Кібакі паабяцаў змагацца з няроўнасцю і правесці канстытуцыйныя рэформы. Многія людзі ў краіне лічылі, што ён не выканаў свае абяцанні перад выбарамі 2007 года.
Выбары ў Кеніі арганізавала Выбарчая камісія Кеніі (ECK). У 2002 і 2005 гадах яна мела вельмі добрыя паказчыкі. Аднак непасрэдна перад выбарамі 2007 года прэзідэнт Кібакі без кансультацый з апазіцыяй прызначыў 18 новых членаў камісіі з 21. Гэта знізіла давер да ЕСК. Пасля галасавання камісія абвясціла, што прэзідэнт Кібакі перамог свайго апазіцыйнага канкурэнта пана Одзінга, вядомага палітыка з племені Луо.
Пасля абвяшчэння вынікаў прагучалі масавыя абвінавачванні ў фальсіфікацыі выбараў. Сітуацыя выйшла з-пад кантролю і прывяла да масавага гвалту. Следчая камісія ўстанавіла, што фальсіфікацыі пачаліся на выбарчым участку і мелі маштабны характар. Памылкі былі дапушчаныя на розных этапах падліку галасоў, і па афіцыйных дакументах немагчыма было вызначыць, хто насамрэч стаў пераможцам. Людзі не верылі, што суды прымаюць справядлівыя рашэнні, і СМІ таксама займалі той ці іншы бок.
У выніку гвалту на выбарах загінулі 1200 чалавек. Больш за 350 тысяч былі вымушаныя пакінуць свае дамы. Культуру палітычнай канкурэнцыі трэба было аднавіць з часоў гвалту 2007 года. Стала відавочным, што глыбокія расколы паміж рознымі плямёнамі, слабыя суды, прадузятыя СМІ і палітызацыя паліцыі і арміі — усё гэта спрыяла гвалту. Каб палітычная канкурэнцыя працавала, многія інстытуты павінны быць моцнымі і працаваць сінхранізавана. Дэмакратычным краінам таксама ёсць чаму павучыцца на гэтым прыкладзе.
